يادم نرفته است!گفتي : از هراس ِ باز نگشتن،پشتِ سرم خاكاب نكن!گفتي : پيش از غروب ِ بادبادكها برخواهم گشت!گفتي: طلسم ِ تنهاي ِ تو را،با وِردي از اُراد ِ آسمان خواهم شكست!ولي باز نگشتيو ابر ِ بي باران اين بغضهاي پياپي با من ماند!تكرار ِ تلخ ِ ترانه ها با من ماند!بي مرزي ِ اين همه انتظار با من ماند!بي تو،من ماندم و الهه ي شعري كه مي گويندشعر تمام شعران را انشاء مي كند!هر شب مي آيدچشمان ِ منتظرم را خيس ِ گريه مي كندو مي رود!امشب، امادر ِ اتاق را بسته ام!تمام پنجره ها را بسته ام!حتا گوشهايم را به پنبه پوشانده ام،تا صداي هيچ ساحره اي را نشنوم!بگذار الهه ي شعر،به سروقت ِ شاعران ِ‌ديگر ِ اين دشت برود!مي مي خواهم خودم برايت بنويسم!مي بيني؟ بي بي ِ دريا!ديگر كارم به جوانب ِ جنون رسيده است!مي ترسم وقتي كه - گوش ِ شيطان كر! -از اين هجرت ِ بي حدود برگردي،ديگر نه شعري مانده باشد،نه شاعري!كم كم ياد گرفته ام به جاي تو فكر كنم،به جاي تو دلواپس شوم،حتا به جاي تو بترسم!چون هميشه كنار ِ مني!كنارمي، اما...صد داد از اين «اما»!●
